Aνεμοδεικτης

Tου Θανου Oικονομοπουλου

Hμερομηνία δημοσίευσης: 30-11-07
KAΘHMEPINH

Το σκουπιδιάρικο του δήμου (Αγίας Παρασκευής – αλλά υποθέτουμε πως τα ίδια θα συμβαίνουν και σε άλλους αθηναϊκούς, και όχι μόνο, δήμους...), μόλις έχει αδειάσει δύο μεγάλους κάδους σκουπιδιών και προχωράει να αδειάσει λίγο πιο πάνω και ένα τρίτο. Η διαφορά του τελευταίου από τους προηγούμενους δύο, πως αυτός ήταν «μπλε», που πάει να πει «ανακύκλωσης»! Και κανονικά, θα ’πρεπε το περιεχόμενό του (γυαλιά, χαρτιά, συσκευασίες – όχι όμως οργανικά σκουπίδια) να το μαζέψει άλλο, χωριστό απορριμματοφόρο, που υποτίθεται ότι αδειάζει μόνο τους κάδους «ανακύκλωσης»! Ετσι, από περιέργεια κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο και ρωτήσαμε τους εργάτες γιατί το κάνουν αυτό, καταργώντας στην πράξη την όποια προσπάθεια να... εκσυγχρονισθούμε ως λαός και να ξεχωρίσουμε τα «κοινά» σκουπίδια, από τα ανακυκλούμενα. «Δεν βαριέστε κύριε –μας απάντησαν– αν δείτε το περιεχόμενό τους, περιλαμβάνει από... λεμονόκουπες μέχρι ψαροκόκαλα! Κανείς δεν νοιάζεται να κάνει τον διαχωρισμό – βρίσκει κάδο και πετάει τις σακούλες του!».

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα... Το ’χουμε συνήθιο να γκρινιάζουμε κάθε τρεις και λίγο «δεν υπάρχει κράτος» (ή «δεν κάνει τίποτα ο δήμαρχος!»), κουκουλώνοντας με αυτόν τον... βολικό τρόπο τις δικές μας και μεγάλες ευθύνες, ως πολίτες, για το γεγονός πως ζούμε σε μια αβίωτη πόλη, βρώμικη, με συνθήκες κυκλοφοριακού «εμφραγμαικές», με τσιμεντένια «κουτιά» για σπίτια, δίχως την παραμικρή αισθητική έγνοια αυτών που τα έφτιαξαν, αλλά και εκείνων που... αδιαφορούν και τα αγοράζουν!
Δηλώνουμε με μεγάλη ευκολία «ενεργοί οπαδοί» της ανακύκλωσης, θεωρητικά, αλλά στην πράξη, δεν πολυνοιαζόμαστε, ούτε μπαίνουμε στον κόπο να διαχωρίζουμε ανάλογα τα οικιακά σκουπίδια μας και να πετάμε τα προς ανακύκλωση στους ειδικούς μπλε κάδους – και από εκείνους που το επιχειρούν, τις περισσότερες φορές στον δρόμο... αλλάζουν γνώμη και πετάνε ό,τι να ’ναι στον όποιον να ’ναι πρώτο κάδο σκουπιδιών που θα βρουν μπροστά τους, με το «αιτιολογικό» έτοιμο «μα δεν υπάρχει μπλε κάδος κοντά...» – θα θέλαμε έναν τέτοιο έξω από κάθε εξώπορτα!

Βγάζουμε τα σκυλιά για την «ανάγκη» τους βόλτα στα πεζοδρόμια, αλλά ελάχιστοι είναι οι πραγματικοί εκείνοι ζωόφιλοι, που φροντίζουν τις ακαθαρσίες που αφήνουν πίσω τους τα ζώα, να τις μαζεύουν με ένα σκουπάκι, σε μια σακούλα, για να μην μετατρέπουμε δρόμους, πεζοδρόμια, πλατείες και πάρκα σε... ανοιχτά δημόσια αποχωρητήρια... Διαμαρτυρόμαστε για το γεγονός ότι η Αθήνα (γενικά, όχι ως διοικητικό όριο...) είναι από τις πιο βρώμικες πόλεις στην Ευρώπη, τα βάζουμε με τους δημοτικούς άρχοντες που «δεν κάνουν απολύτως τίποτε!», αλλά αυτό δεν μας αποτρέπει να αφήνουμε έξω από τα σπίτια μας παλιές... κουζίνες, θερμοσίφωνες, σπασμένες πολυθρόνες και κρεβάτια και κάθε είδους «μεγάλο αντικείμενο», επειδή η συνεννόηση με τον αρμόδιο δήμο να περάσει συγκεκριμένη μέρα να τα συλλέξει όλα αυτά «θέλει χρόνο – δεν μπορείς να βρεις άκρη...»!

Ούτε να πετάμε από το παράθυρο του αυτοκινήτου μας (ναι, ακόμη και στη Βασιλίσσης Σοφίας, όχι μόνο στην Εθνική!) το πλαστικό κυπελάκι που πίναμε καφέ ή το άδειο μπουκάλι νερού – συχνά μάλιστα, και να ανοίγουμε την πόρτα, σταματημένοι στο φανάρι της Τροχαίας, για να... αδειάσουμε το τασάκι από τις στάχτες των τσιγάρων. Τις στάχτες, γιατί τα αποτσίγαρα τα ’χουμε... πετάξει προηγουμένως!

Ως πεζοί, διαολοστέλνουμε, δικαίως, όλα αυτά τα «γαϊδούρια» που έχουν παρκάρει το Ι.Χ. τους πάνω στο πεζοδρόμιο, μην αφήνοντας τον στοιχειώδη χώρο για να περπατάει ο κοσμάκης – την άλλη στιγμή, όμως, ως ΙΧήδες, με το που θα βρούμε «θέση» (δεν πάει να είναι πάνω στο πεζοδρόμιο, δεν πάει να είναι ακριβώς πάνω στην ειδική «ράμπα» για τα άτομα με κινητικές αδυναμίες!) θα το «βολέψουμε το ρημάδι!», χωρίς τύψεις, «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ...». Μια από τα ίδια με τα φοβερά... διπλο-τριπλοπαρκαρίσματα σε δρόμους (ακόμη και λεωφόρους!) με μεγάλη κυκλοφορία, μειώνοντας τις λωρίδες κυκλοφορίας σε... μισή, όλη κι όλη, με το συνακόλουθο κομφούζιο! Δε βαριέστε – τη δουλειά μας (πάντα «για μισό λεπτουδάκι, μόνο...»!) να κάνουμε και άσε τους άλλους να βουρλίζονται...

Αν είμαστε μαγαζάτορες, τον εφοδιασμό του καταστήματός μας θα τον κάνουμε την ώρα που «βολεύει» –εμάς ή συνηθέστερα τον προμηθευτή μας– χωρίς να δίνουμε δεκάρα για το ότι τα σταθμευμένα φορτηγά, στην πραγματικόητα αποκλείουν όλο τον δρόμο, δημιουργώντας τεράστιες ουρές και μποτιλιαρίματα – «επαγγελματίες είμαστε, τι διάολο, θες να μη φέρω εμπόρευμα;» Αν, όμως, είμαστε από αυτούς που υποφέρουμε από όλες τις καταστάσεις που περιγράψαμε, ξεχνώντας πως σε κάποια στιγμή κι εμείς υπήρξαμε οι «δημιουργοί» τους, την αντίδραση και το ανάθεμα το ’χουμε εύκολο – «αμ μήπως φταίνε μόνο αυτοί οι ασυνείδητοι; Πού είναι το κράτος να βάλει τάξη;»

Σωστό κι αυτό. Επαρκής αστυνόμευση και έλεγχος για την τήρηση και των στοιχειωδέστερων κανόνων, δεν υπάρχει, με αποτέλεσμα και με την επίγνωση της βεβαίως ατιμωρησίας μας, όλοι μας «κάποτε» να γινόμαστε κι εμείς «γαϊδούρια» και «ασυνείδητοι»! Αν ξέραμε πως με το που πετάξουμε το άδειο κουτί από τα τσιγάρα μας στο πεζοδρόμιο, κάποιος δημοτικός ή κανονικός αστυνομικός θα μας έκοβε κι ένα τσουχτερό πρόστιμο, αν ήμασταν σίγουροι πως με το που καταλάβαμε με το Ι.Χ. μας χώρο πεζών, θα έμπαιναν την επόμενη στιγμή «δαγκάνες» και θα ’πρεπε να πληρώσουμε ένα τόνο χρήματα για να τις βγάλουν οι «αρμόδιοι», αν για το φορτηγό που ήρθε να ξεφορτώσει πράγματα πάνω στη Μιχαλακοπούλου, σε... διπλή σειρά, στις 12 το μεσημέρι, θα υποχρεωνόταν σε κλήση 1.000 ευρώ καταστηματάρχης αλλά και προμηθευτές, αν... αν... αν..., σίγουρα θα ζούσαμε σε μια πιο καθαρή, πιο ανθρώπινη, πιο βιώσιμη πόλη! Μόνο που τότε, η Αθήνα, θα ’πρεπει να ’χει 10 εκατομμύρια κατοίκους – τα πέντε που είμαστε και... άλλα πέντε για κάθε αστυνομικό πίσω από τον καθένα μας!